Choroba zakaźna (z łać. tuberculosis), zwana dawniej suchotami, wywoływana przez prątka gruźlicy (z łac. Mycobacterium tuberculosis) – aerobową bakterią Gram-dodatnią o pałeczkowatym kształcie. Jest chorobą odzwierzęcą (zoonoza) – przenoszona przez dzikie ssaki i niektóre zwierzęta hodowlane (bydło). Najczęściej występującą jest gruźlica płucna, jednak może również atakować ośrodkowy układ nerwowy, układ kostno-stawowy, moczowo-płciowy, limfatyczny, ośrodkowy układ nerwowy i skórę. Nieleczona może prowadzić do śmierci 50% zakażonych. Przenoszona jest zwykle drogą kropelkową. Im bliższy kontakt z chorym, tym większe ryzyko zakażenia. Podwyższone ryzyko wystąpienia gruźlicy dotyka przede wszystkim chorych na AIDS, alkoholików, ludzi z osłabioną odpornością, bezdomnych, niedożywionych oraz osób starszych. Gruźlica rozwija się w dwóch fazach: pierwotnej (kontakt z czynnikiem zakaźnym, na początku możliwy brak objawów – wysoka odporność zakażenia lub rozwój stanu chorobowego – ból w klatce piersiowej, przewlekły kaszel, krwioplucie, gorączka, dreszcze, bladość, podatność na zmęczenie, ubytek masy ciała) oraz popierwotnej (dochodzi do niej czasem po wielu latach, w wyniku reaktywacji zakażenia pierwotnego. Objawy jak w przypadku fazy pierwotnej, o różnym nasileniu, czasem zanikające, a następnie powracające). Rozpoznanie choroby w oparciu o objawy kliniczne, RTG klatki piersiowej, a nawet przy zastosowaniu próby tuberkulinowej nie daje 100% pewności. Ostateczne potwierdzenie możliwe jest w oparciu o diagnostykę mikrobiologiczną (np. plwociny). Leczenie opiera się głownie o leki przeciwgruźlicze i przeciwzapalne. W Europie skutecznym sposobem zapobiegania gruźlicy jest powszechne stosowanie szczepionki BCG.