1. Przed wirusem typu C nie można się uchronić, gdyż zapadalność na WZW C uwarunkowana jest czynnikami genetycznymi.

Mit. Predyspozycje genetyczne nie mają nic wspólnego z zakażeniem wątroby wirusem HCV. Wszelkie dolegliwości ze strony wątroby, takie jak podrażnienia, stłuszczenia czy marskość nie są dziedziczone. 

2. Wirus typu C jest najgroźniejszy spośród pozostałych wirusów, wywołujących zakażenie wątroby.

Fakt. Wirus typu C stanowi bardzo duże zagrożenie, gdyż po zakażeniu organizmu nie daje żadnych objawów lub są one mylące: osłabienie, rozdrażnienie, symptomy grypopodobne wraz z gorączką. Gdy wirus nie zostanie rozpoznany od początku, zakażenie rozwija się przez lata i uszkadza wątrobę, ostatecznie doprowadzając do konieczności przeszczepu tego narządu, w skrajnych przypadkach - do śmierci.

3. Wirusowego zapalenia wątroby typu C nie można skutecznie wykryć ani leczyć.

Mit. Zakażenie wirusem C leczy się farmakologicznie. Skuteczność zależy od genotypu wirusa, jego ilości w organizmie oraz czasu trwania zakażenia. Obecnie w przypadku WZW typu C stosuje się leczenie skojarzone lekami przeciwwirusowymi: interferonem alfa i rybawiryną. Terapia jest skuteczna u około połowy pacjentów zainfekowanych najczęściej występującym rodzajem wirusa - o genotypie 1. Leczenie jest długotrwałe (około 48 tygodni) i wiąże się z uciążliwymi działaniami niepożądanymi. Naukowcy intensywnie pracują nad nowymi substancjami przeciwwirusowymi, które - miejmy nadzieję - wyleczą znacznie więcej chorych.

O tym, czy doszło do zarażenia łatwo się dowiedzieć, wykonując badanie krwi. Jest to test na obecność przeciwciał anty-HCV. Można go wykonać bezpłatnie, po uzyskaniu skierowania lekarskiego lub prywatnie w większości laboratoriów analitycznych.

4. Nie ma skutecznej metody ochrony przed wirusami wywołującymi choroby wątroby.

Mit. Przeciw zakażeniu wirusem typu A, wywołującym tzw. żółtaczkę pokarmową, można się zaszczepić. Jest to choroba wywołana niedostateczną higieną rąk. Szczyt jej zachorowań przypada na okres wakacji, dlatego szczepienie jest szczególnie wskazane w przypadku dzieci wyjeżdżających na kolonie. Wirus typu B i C przenosi się głównie przez krew. Do zakażenia może dojść w trakcie robienia tatuażu, zabiegów kosmetycznych, fryzjerskich, stomatologicznych, a także podczas przetaczania krwi, czy przy zabiegach chirurgicznych wykonywanych niedbale lub przy użyciu źle wysterylizowanych narzędzi. Przeciwko wirusowi typu B można się zaszczepić. Niestety, w dalszym ciągu nie wynaleziono szczepionki chroniącej przed wirusem typu C.

5. Pracownicy służby zdrowia oraz zakładów kosmetyczno- fryzjerskich powinni dezynfekować narzędzia pracy w celu likwidacji wirusa typu C.

Fakt. O sterylizacji narządzi, przestrzeganiu zasad higieny i dokładnych procedur zabiegów medycznych powinni pamiętać pracownicy służby zdrowia. W praktyce bywa jednak różnie. Warto więc wiedzieć, że każdy pacjent ma prawo zażądać używania jednorazowych igieł czy rękawiczek podczas pobierania krwi. Prawo zwrócenia uwagi na stan narzędzi ma także klient zakładu kosmetycznego, fryzjerskiego itp. Poza tym, nie należy korzystać z cudzych przyborów kosmetycznych, a zwłaszcza cążków, nożyczek, brzytew czy golarek.

6. Można wytypować grupy osób szczególnie narażonych na ryzyko zarażenia się wirusem typu C.

Fakt. Do grupy szczególnego ryzyka zalicza się pacjentów, którym przetaczano krew lub preparaty krwiopodobne przed 1993 rokiem (wirus został odkryty dopiero w 1989 roku!),  osoby wielokrotnie hospitalizowane, po zabiegach chirurgicznych i częstym pobieraniu krwi do badań. Ponadto narażeni są pracownicy służby zdrowia, narkomani oraz klienci salonów tatuażu, piercingu itp.

Autor: mgr farm. Aleksandra Rak