Schizofrenia ujawnia się w młodości lub wczesnym okresie dojrzewania. 60 – 70% zachorowań ma miejsce po 30-tym roku życia, objawy jednak mogą rozwijać się latami. Obecnie naukowcy nie potrafią wskazać w przebiegu choroby ani jednej cechy, która byłaby identyczna u wszystkich pacjentów. Uogólniając, chorzy cierpią na trudne do opisania halucynacje, urojenia i omamy. Warto zwrócić uwagę, że objawy takie często obserwuje się w przypadku innych chorób psychicznych, natomiast specyficzne symptomy schizofrenii to bardzo szczególne i głębokie zmiany spostrzegania świata i swojej osoby. Chory ma wrażenie "odrealnienia", przeżywa zaburzenia tożsamości, integralności, myślenia i zachowania. Ponadto, objawom tym towarzyszą często: niska samoocena, utrata sensu życia, poczucie bezradności, osamotnienia, niski stopień przystosowania społecznego, otępienie. Tego rodzaju zaburzenia psychiczne określane jako "zaburzenia jaźni", pojawiają się okresowo lub towarzyszą choremu przez cały czas.

Przyczyny choroby wciąż nie są dokładnie znane, wskazuje się jednak na dwie główne grupy czynników predysponujących do rozwoju schorzenia: biologiczne i psychospołeczne. Specjaliści twierdzą, że istotną rolę w patogenezie schizofrenii pełnią również czynniki genetyczne, gdyż prawdopodobieństwo zachorowania jest o 15% wyższe u osób, w których rodzinie odnotowano przypadki choroby.

Najistotniejsze wydają się jednak czynniki biologiczne. U chorych obserwuje się nieprawidłową aktywność neuroprzekaźników w drogach neuronalnych w mózgu. Dochodzi do nadmiernego pobudzenia przekaźnictwa z udziałem dopaminy, niedostatecznego zaś serotoniny. Zaburzone przekazywanie sygnałów w mózgu prowadzi z kolei do wyżej opisanych, charakterystycznych zaburzeń psychicznych. Cel farmakoterapii schizofrenii zakłada wyrównanie poziomu neuroprzekaźników.

Do drugiej grupy przyczyn zalicza się traumatyczne przeżycia, takie jak śmierć bliskich, rozstanie, bankructwo oraz indywidualne, predysponujące czynniki osobowości.

Autor: mgr farm. Aleksandra Rak