Miedź:

Jej niedobór prowadzi do zaburzeń wchłaniania żelaza, a w konsekwencji do niedokrwistości. Niedobór w okresie prenatalnym może skutkować zaburzeniami w rozwoju płodu, porodami przedwczesnymi i poronieniami. Dlatego ciężarna powinna przyjmować 2-2,5 mg miedzi dziennie.

Cynk:

Skutkami jego niedoboru mogą być powikłania porodowe (jego przedłużony czas, krwawienie okołoporodowe), niska masa urodzeniowa, poród przedwczesny. Odpowiednio zbilansowana dieta całkowicie pokrywa dzienną zalecaną dawkę cynku (16mg) i dlatego dodatkowa suplementacja nie jest wskazana.

Magnez:

Niedobór magnezu może powodować bolesne skurcze mięśni, zaburzenia przewodnictwa nerwowo-mięśniowego oraz wzrost ryzyka rozwoju nadciśnienia. Jego prawidłowa podaż zmniejsza ryzyko porodu przedwczesnego i rzucawki. Płód gromadzi dziennie około 8 mg magnezu, a jego wydalanie z mlekiem sięga 25 mg na dobę. Jednak zbilansowana dieta pozwala zapewnić jego prawidłowy poziom w organizmie.

Żelazo:

Dieta pokrywa od 40 do 80 % dziennego zapotrzebowania. Dlatego kobietom ciężarnym podaje się w II i III trymestrze 30-60 mg tego pierwiastka. Niedobór może prowadzić do niedokrwistości, zwiększenia ryzyka poronienia i porodu przedwczesnego, a w czasie laktacji może wpływać ograniczająco na rozwój psychomotoryczny dziecka.

Jod:

Niedobór jodu zwiększa ryzyko powstawania wad wrodzonych (głównie ośrodkowego układu nerwowego), kretynizmu i głuchoty u dzieci. W okresie ciąży dzienne zapotrzebowanie wzrasta do 200μg.

Wapń:

Płód pobiera z organizmu matki około 50-350 mg wapnia dziennie. Prawidłowa podaż zapobiega jego resorpcji z tkanki kostnej. Dzienne zapotrzebowanie wynosi 1200 mg i może być całkowicie pokryte poprzez prawidłowo skomponowaną dietę.

Autor: Katarzyna Sawczyk