Zapalenie  pęcherza moczowego zwykle wywołują naturalnie występujące w organizmie bakterie Escherichia coli, które żyją w jelicie grubym i na skórze w okolicy odbytu. Przyczyną mogą być również patogenne bakterie Chalmydie, przenoszone drogą płciową.  W momencie przedostania się do cewki moczowej,  bakterie podrażniają ściany pęcherza, wywołując stan zapalny błony śluzowej.

U kobiet najczęściej dochodzi do zakażenia pęcherza w trakcie stosunku płciowego, ponieważ bakterie z okolic przedsionka pochwy bardzo łatwo przenoszone są wówczas do cewki moczowej. Stąd wzięło się popularne określenie - "choroba miodowego miesiąca". Przeziębienia, a zwłaszcza wychłodzenie organizmu, to kolejna najczęstsza przyczyna zakażeń dróg moczowych. Innymi czynnikami sprzyjającymi chorobie są zmiany hormonalne, występujące w okresie menopauzy.

Zapalenie pęcherza moczowego zazwyczaj objawia się naglącym parciem na mocz i częstym oddawaniem małych ilości moczu, któremu towarzyszy silny piekący ból, kłucie i dyskomfort. Dodatkowo występuje ból w podbrzuszu oraz dolnym odcinku pleców. Mocz czasami może być mętny i zabarwiony krwią.

Postępowanie terapeutyczne należy rozpocząć po wykonaniu posiewu moczu i zidentyfikowaniu bakterii. Choremu zazwyczaj podaje się antybiotyki lub sulfonamidy o szerokim spektrum działania: kotrymoksazol  (połączenie trymetoprymu z sulfametoksazolem), nitrofurantoinę lub popularny furagin (teraz dostępny również bez recepty w preparacie Urofuraginum).  Czas trwania antybiotykoterapii jest różny: może to być jednorazowe przyjęcie dużej dawki leku, bądź też terapia trwająca 7-10 dni, a nawet dłużej, w przypadkach zakażeń nawrotowych. Co istotne, leczenia nie wolno przerywać i skracać, nawet jeśli objawy ustąpią po kilku dniach. W przeciwnym razie zakażenie może powrócić, istnieje również ryzyko rozwoju oporności bakterii na powtórnie zastosowany antybiotyk. Nieleczone zakażenie pęcherza moczowego może zainfekować nerki poprzez moczowody i wywołać poważne, odmiedniczkowe zapalenie nerek.

Ponadto w terapii zapalenia pęcherza niezmiernie ważne jest zakwaszenie moczu, co utrudnia wzrost bakterii. W tym celu szczególnie polecane jest zażycie witaminy C, w dobowej dawce wynoszącej 1000 mg.  Ze względu na to, że kwaśny odczyn moczu zmniejsza działanie niektórych antybiotyków przypisywanych na zapalenie pęcherza, przed rozpoczęciem zażywania witaminy C należy skonsultować się z lekarzem.

Inne metody leczenia mogą skrócić i złagodzić przebieg choroby. Warto sięgnąć po ziołowe preparaty zawierające ziele skrzypu, liście brzozy i czarnej porzeczki, liście pokrzywy, bądź mieszanki ziołowe dostępne w aptekach, np. Urosept. Doskonałe rezultaty w profilaktyce nawrotowego zapalenia pęcherza wywierają owoce żurawiny, dostępne w postaci soku lub preparatów tabletkowanych (np. Żuravit, Żurascin). Zawierają one kwas chinolowy (przekształcający się w wątrobie w kwas hipurowy), którego działanie zmniejsza przyleganie bakterii do ścian pęcherza moczowego.

W trakcie zapalenia pęcherza należy spożywać jak najwięcej płynów, gdyż postępowanie takie pomaga wypłukać bakterie i rozcieńczyć mocz, co skutkuje zmniejszeniem bólu. Dodatkowo należy nosić przewiewną, bawełnianą bieliznę i oczywiście dbać o prawidłową higienę.

Autor: mgr farm. Aleksandra Rak